VERHALEN DIE BLIJVEN
Een persoonlijke mijmering over afscheid, verandering en verbinding
01.
Ze zijn uitgevlogen. Alle vier.
Twee al een tijd. De andere twee net.
En ineens… was het zover.
Het ging snel. Razendsnel. En wat vergaat het hen goed.
Ik ben trots. Meer dan trots.
Niet alleen onze kinderen vlogen uit. Ook wijzelf verlieten na 30 jaar onze vertrouwde plek. We verhuisden naar een nieuw huis, een nieuwe omgeving. Een leeg nest in een nieuw jasje.
En het gaat ons goed daar.
Maar het is ook… vreemd.
Stil. Onwennig.
En eerlijk gezegd: soms doet het gewoon pijn.
Ik kijk vaak in vogelvlucht terug op onze gezinsjaren. Zie beelden van drukte, van kleine handjes, van schooltassen in de gang. Ik zie zoveel moois, zoveel liefde.
Het maakt me rijk. En tegelijk kwetsbaar.
Ik pink een traan weg. En ik haal diep adem.
Want ik weet: afscheid nemen hoort bij het leven.
Als ritueelbegeleider zie ik dit elke dag.
Niet alleen bij overlijden, maar ook bij overgangsmomenten zoals deze.
Als kinderen uitvliegen. Als je verhuist. Als je routines wegvallen.
Het zijn stille vormen van rouw – maar óók kansen om opnieuw verbinding te maken. Met wie je was. Met waar je nu staat.
Wil je praten over een overgang in jouw leven, of zoek je een manier om er betekenis aan te geven?
Stuur mij hieronder een berichtje en ik help je graag verder.