VERHALEN DIE BLIJVEN
Over verwachting, verwondering en de kracht van woorden
01.
Acht maanden mochten we ernaar uitzien. Acht maanden vol verwachting, nieuwsgierigheid en dromen. Het vooruitzicht maakte ons blij. En toen kwam eindelijk dat telefoontje, ’s avonds laat:
“Dag mam, je bent oma…!”
Waar ik dacht dat ik bij dit moment zou volschieten van emotie — huilebalk die ik ben — gebeurde dat niet. Geen tranen, geen overspoelende ontlading. In plaats daarvan voelde ik iets anders: pure blijdschap. Nog meer nieuwsgierigheid. En een enorme trots die alles overschaduwde.
De dag erna reden we eindelijk naar de blauwe wolk. Ik dacht opnieuw: nu ga ik huilen. Maar weer niet. Zelfs niet bij het zien van de kersverse ouders. Mijn dochter en schoonzoon straalden. En ik… straalde met ze mee.
Tijdens de bezoekjes die volgden zag ik ze veranderen — van geliefden naar ouders. Hun handen leken zachter te worden, hun stemmen bewuster. Alles aan hen sprak zorg, toewijding en liefde. Wat een rijkdom om dat te mogen zien ontstaan, in het bijzijn van ons machtige kereltje.
En nu, twee maanden later, zit ik bij de kapper. De folies in mijn haar glimmen. De geleende leesbril zakt half van mijn neus. Ik heb genoeg van de spiegel en pak mijn schrijfblok erbij. En terwijl ik deze woorden noteer, gebeurt het dan toch:
Een traan biggelt achter mijn bril langs.
Niet van verdriet. Maar van alles tegelijk. Van liefde. Van dankbaarheid. Van leven.
Soms denken mensen dat rituelen alleen horen bij het afscheid nemen. Maar ik geloof dat rituelen er zijn bij alle grote overgangen in het leven: geboorte, trouwen, scheiden, pensioen, sterven. Soms is het een ritueel in stilte, zoals dit moment bij de kapper. Soms in woorden. Soms in symboliek of een gedeeld gebaar.
Als ritueelbegeleider help ik om die momenten vorm te geven — zodat ze blijven. Zodat ze betekenis krijgen. En zodat ze misschien, later, een glimlach of een traan oproepen die precies op z’n plek is.
Wil je daar eens over praten? Neem gerust contact met me op via onderstaand formulier