VERHALEN DIE BLIJVEN
Over twijfel, symboliek en het ongrijpbare dat wél voelbaar is
01.
Ik zit vandaag voor de tweede keer met de nabestaanden om tafel. Als ritueelbegeleider begeleid ik hen in het vormgeven van het afscheid. Er is al veel gedeeld: herinneringen, wensen, zorgen, en ook het ritueel dat zich bijna als vanzelf aandiende.
Maar nu, nu het moment nadert en de symboliek een concreet onderdeel van de ceremonie dreigt te worden, komt de twijfel bovendrijven.
“Nee hoor, al die poespas, dat hoeft voor mij niet,” zegt iemand zacht.
“Ik vraag me af of het wel bij hem past,” zegt een ander voorzichtig.
Hoe leg ik uit dat juist dát ritueel hun dierbare zo treffend verbeeldt? Dat het die ene handeling is die de onzichtbare verbinding tastbaar maakt?
Dat een ritueel geen poespas is, maar een vorm van spreken zonder woorden?
Ik realiseer me: een ritueel moet je voelen.
Je kunt het niet uitleggen. Je moet erin stappen, het ondergaan, het beleven.
De dag van het afscheid is daar. Aan het einde van de ceremonie nemen gezin na gezin hun plek in. Er worden laatste woorden gedeeld. Er is stilte. Er is trilling. En dan… gebeurt het ritueel. In zijn meest pure, eerlijke, ingetogen vorm.
Ik neem op dat moment afstand. Ik kijk. Ik voel.
En ik zie: niets is zó innig, niets raakt zó diep als dit moment.
Het is alsof de ketting tussen hen sterker wordt dan ooit. Alsof er iets onzichtbaars zichtbaar wordt.
Zonder dat iemand het hoeft uit te leggen.
Mensen twijfelen soms. Is het niet te zwaar? Past het wel? Is het niet te veel?
Maar mijn ervaring is steeds weer: als het ritueel klopt — als het voelt — dan opent het iets. Dan tilt het afscheid nemen naar een ander niveau. Dan wordt het herinnering, verbinding, heling.
Als ritueelbegeleider help ik om zulke momenten zorgvuldig en op maat te maken. Niet vanuit ‘moeten’, maar vanuit voelen. Samen zoeken we naar de vorm die raakt.
Benieuwd hoe zo'n ritueel ontstaat? Of twijfel je of het bij jou past? Neem gerust contact met me op via onderstaand formulier.