VERHALEN DIE BLIJVEN
Over rust, regelmaat en het ritme van de jaren
01.
Ik hoor het hem nog zeggen. Zo bijzonder, want als er íemand is wiens leven doorspekt is met rituelen, dan is hij het wel: mijn vader.
Een wekker heeft hij nooit nodig gehad.
Al vijftien jaar staat hij steevast om tien over zeven op. Waarom precies dat tijdstip? Geen idee. Het is gewoon zo gegroeid. Daarvoor begon zijn dag trouwens nog vroeger.
Er waren zelfs jaren dat zijn wekker om vier uur 's ochtends ging. Dan stapte hij met een stapel brood en zijn roeiboot het water op — op weg naar zijn land.
Aan het eind van de dag, om precies zes uur, was hij weer thuis.
Zijn dagen zaten — en zitten — vol kleine gewoontes:
En de zaterdag? Die werd óf net zo ingedeeld, óf tot “werk-bij-huis-dag” benoemd — met slechts minimale aanpassingen in de taakverdeling.
Zondag is nog altijd rustdag. Vaste prik.
En dat alles… al 65 jaar lang.
Tegenwoordig zijn de werkdagen wat korter geworden. Maar de structuur is gebleven. In de vrije uren leest hij trouw zijn digitale krant op de iPad. Geen ochtend zonder. En ook de sudoku’s uit de bijlage worden steevast ingevuld. ’s Avonds is het journaal zijn ankerpunt op tv.
Het is fascinerend om te zien hoe deze kleine handelingen zijn leven dragen. Ze geven rust, houvast, identiteit. En ze vertellen een verhaal. Een verhaal van trouw, van toewijding, van ritme.
Rituelen hoeven niet groots of spiritueel te zijn. Soms zijn ze juist klein en aards. En juist daardoor zó krachtig.
Als ritueelbegeleider zie ik dagelijks hoe rituelen structuur en betekenis geven — bij afscheid, maar óók in het gewone, dagelijkse leven. Ze zijn een manier om grip te houden op de tijd. Om vorm te geven aan wat belangrijk is.
Mijn vader leeft het ons al 92 jaar voor.
Wil je ontdekken welke rituelen voor jou of jouw naasten betekenisvol kunnen zijn? Neem contact met mij op via onderstaand formulier en ik help je graag verder.