VERHALEN DIE BLIJVEN
Hoe ik ritueelbegeleider werd, ondanks (of dankzij) mijn angst voor de dood
01.
Er was eens een vrouw die niets met de dood te maken wilde hebben. De gedachte dat haar leven eindig zou zijn, maakte haar in- en intriest. Dat de wereld gewoon zou doorgaan zonder haar, maakte het nóg erger.
Ze vermeed alles wat met dood te maken had. Rouwbezoek? Dat lag haar niet. Ze werd er nerveus van en wist niet wat ze moest zeggen. Naar een overledene kijken? Liever niet. De angst haar emoties niet de baas te blijven, hield haar tegen.
En toch…
Toch koos ze op een dag een pad dat haaks stond op alles wat ze tot dan toe had vermeden:
Ze werd ritueelbegeleider bij afscheid.
Die vrouw?
Dat ben ik.
Ik kan het niet anders omschrijven dan als een roeping. Op die ene dag voelde ik het: dit is wat ik te doen heb.
En dat gevoel ging diep. Tot op het bot.
Het leek uit het niets te komen, maar al snel zag ik dat het niet uit de lucht kwam vallen.
Mijn eerdere paden, interesses, gesprekken en gevoeligheden kwamen samen in dit ene punt. Sindsdien is mijn leven ingericht op afscheid nemen.
Zoals ik tijdens mijn zwangerschappen ineens overal zwangere vrouwen zag, of tijdens onze verhuizing ineens alleen maar verhuiswagens — zo lijkt mijn wereld nu gevuld met afscheid.
Ik bezoek natuurbegraafplaatsen. Ik woon lezingen bij in crematoria. Ik volg workshops over rouwwades. Ik vergader met andere ritueelbegeleiders. En telkens opnieuw voel ik: dit is geen zwaarmoedigheid. Dit is leven.
Soms vragen mensen of het niet zwaar is, elke dag met de dood bezig zijn. Maar wat ik ervaar is precies het tegenovergestelde:
Het is intens waardevol. Het maakt mijn leven voller. Eerlijker. Liefdevoller.
Want juist de eindigheid herinnert me eraan wat werkelijk telt.
Lang leve de tegenstelling.
Lang leve die ene dag.
Lang leve het leven.
Wil je meer weten over mijn werk als ritueelbegeleider of jouw eigen afscheid vormgeven? Vraag vrijblijvend een afspraak aan via onderstaand formulier.