RITUELEN DIE VERBINDEN
VERHALEN DIE BLIJVEN
Over familie, symboliek en samen zijn
01.
Een liefdevolle asverstrooiing
Het is donderdag, de dag vóór de as van mijn oom en tante verstrooid zal worden. Omdat ik de ceremonie mag begeleiden, verzamel ik alvast de spullen.
Elk object vertelt iets over wie zij waren:
– Een gaaskist gevuld met tulpenblaadjes – een verwijzing naar het bloembollenbedrijf van mijn oom.
– Zijn oude graafje – het gereedschap waarmee hij de bollen omhoog wipte.
– Twee oude bollenkisten – deze dienen straks als statief voor de windlichten.
– En mini-urnen van blauw geblazen glas – in herinnering aan het blauwe glas dat mijn tante altijd in huis had.
Het voelt als een ritueel vóór het ritueel. Een vorm van inpakken, voorbereiden, stilstaan.
Samen oud geworden – samen afscheid nemen
In huis zet ik hun urnen klaar. Ze waren broer en zus, en woonden jarenlang samen. Zorgden voor elkaar.
De één werd 86, de ander 87. En dan komt het meest bijzondere: diezelfde ochtend haal ik ook de urn op van hun zus. Ze werd 93. Haar urn zet ik bij de andere twee.
Daar staan ze dan: broer, zus en zus. Voor één dag weer samen.
Ik blijf er even naar kijken. Het raakt me. Hun levens, hun verbondenheid. En het ontroert me ook dat ik dit mag begeleiden – als nichtje én als ritueelbegeleider.
Een afscheid vol symboliek
De volgende ochtend is het stralend weer. We verzamelen op het erf waar mijn oom en tante lang woonden. Daar zal de as worden verstrooid. De huidige bewoners stellen hun terrein liefdevol open.
Er zijn nog broers en schoonzussen aanwezig. Allemaal op hoge leeftijd.
We luisteren naar fanfaremuziek – een eerbetoon aan mijn oom, die jarenlang tambour-maître was. Er wordt een gedicht voorgelezen.
En dan… begint het ritueel.
De mini-urnen worden gevuld. Met zorg. Met eerbied.
De initialen van oom en tante worden uitgespit in de aarde.
Met het graafje. Door de mensen die hen kenden.
En in die letters wordt de as verstrooid.
Daarna bedekken we de grond met tulpenblaadjes – opnieuw in de vorm van hun initialen.
Het is ingetogen. Persoonlijk. Krachtig.
Stilte met betekenis
Even later schuifelen de broers en schoonzussen naar binnen. In hun handen: de glazen urn.
Ze zijn stil.
Ze drinken koffie.
Ze kijken.
En ik kijk ook.
Wat zijn ze sterk. En tegelijk zó kwetsbaar.
Een afscheid dat blijft.
Niet alleen in beeld.
Maar vooral in gevoel.
Waarom een persoonlijk ritueel zoveel betekent
Bij asverstrooiing denken we soms aan iets formeels of afstandelijks. Maar met aandacht, symboliek en liefde kan het juist een diep persoonlijk moment worden. Eén dat verbindt – en dat troost geeft.
Als ritueelbegeleider help ik graag bij het vormgeven van zulke momenten. Op een manier die klopt. Voor de persoon. En voor de mensen die blijven.
Wil je weten wat er mogelijk is bij een asverstrooiing of een ander afscheid? Neem gerust contact op en stuur mij een berichtje via onderstaand formulier. Ik help je graag verder!
