Hij heeft alle seizoenen al een paar keer doorlopen. Zelfs bij storm houdt hij zich staande. Alsof hij daarmee zegt: mij krijg je niet om. En dat stemt mij goed. Want die steun had ik precies nodig, merk ik nu.
Bewegen doet hij niet, maar hij deint wel met mijn stemming mee. Wanneer ik verdrietig ben, mag ik ‘m aanstaren. Wanneer ik trots ben, mag ik met hem poseren. Wanneer ik gestresst ben, mag ik tegen hem aanschoppen.
Praten doet hij ook niet, daarentegen is hij wel veelzeggend. Want als ik onze kinderen mis, helpt hij mij herinneren hierin actie te ondernemen.
En dan doel ik op die ene paal achter ons huis. Met erop de plaatsnamen waar onze kinderen wonen. Nadat ze allen opeens uitgevlogen waren hebben we deze paal samen met hen en hun partners een plek gegeven, centraal in onze tuin.
We zijn ondertussen vier jaar verder en hij doet nog steeds zijn werk. De paal lonkt alle dagen. Fijn om je in ons midden te hebben!