Het is vandaag de verjaardag van onze jongste. 21 jaar. Help, waar blijft de tijd? Vanmiddag komt hier een schaar vriendinnen. Uitgenodigd voor het 21-diner. Op haar ‘Mam, mag dit bij jullie thuis?’ hebben we natuurlijk ‘ja’ gezegd. Maar voor we zover zijn moeten eerst de gordijnen beneden maar eens open. Het is kermis en onze kroost en hun vier partners hebben bij ons geslapen. Ons nestje was weer ouderwets vol. Heerlijk!
Na het ochtendritueel (overal kleding, slaapzakken, tassen, lange douchepartijen) zitten we eindelijk aan ons ontbijt. Hoe rijk kun je zijn? Nadat we ons nog rijker hebben gemaakt aan de lekkere broodjes, delen mijn man en ik een plankje aan de slaperige koppies uit. Met daarbij de opdracht deze nog niet om te draaien. ‘Wat hebben jullie nu weer bedacht?’ krijgen we terug.
Mijn stem klinkt anders. Hij komt vanuit het meest bovenste van mijn keel. Ik vraag mijn wederhelft het woord te nemen. Hij aarzelt, maar neemt het toch over. Pfff….
We nodigen hen uit naar de paal midden in de tuin te lopen. En daar voert mijn partner, als ware stamoudste, het woord.
Even later gaan ze met z’n achten op de foto. Je zou haast denken dat ze voor paal staan. Acht witte ‘moet-dit?’ koppies. Het is namelijk van hun gezichten af te lezen dat ze de avond ervoor uit zijn geweest. De een nog in pyjama, de ander heeft snel wat aangeschoten. Maar dat maakt ons niet uit. Ons creatieve plan is net uitgevoerd.
Bovenaan de paal hangen namelijk naambordjes, met daarop de verschillende plaatsen waar ze naar uitgewaaierd zijn. Ze hebben deze er zojuist om beurten opgeschroefd. De bordjes wijzen allen een andere kant op en niet bepaald naar om de hoek.
Mijn stamoudste en ik ronden er een roerig verhuisjaar mee af. Met als sluitpost de laatste twee die in rap tempo uit huis gingen. Samen met de 21e verjaardag van onze jongste, vormt deze dag daarom een mijlpaal. En dat is nou precies waarom deze actie zo goed voelt. Nou ja, in ieder geval voor ons. Of de jongere generatie die paal iets vindt, betwijfel ik. Ze lachen wel, maar ik schat in dat de foto hier meer de aanleiding toe is.
Als we even later aan de koffie zitten, geven ze stuk voor stuk aan dat ze die totempaal ‘toch wel gaaf’ vinden. Gelukkig! Nu voelt het echt goed! En er volgt nog een conclusie: ze willen van dit kermisweekend traditie maken.
Dát staat als een paal boven water. Dan hebben Stamhoofd en ik een jaar de tijd om te bedenken wat er volgend jaar als ‘nieuwigheidje’ bij de paal mag gebeuren. Want die traditie is zojuist bij ons geboren.
Nu eerst het vizier naar het 21-diner. Met het uitzicht… jaja… pal op de familie totempaal.