Ze zijn uitgevlogen, alle vier! Opeens was het moment daar. Het ging razendsnel. En het vergaat hen goed. Ik ben meer dan trots.
Waar er twee al enige tijd hun vleugels hebben uitgeslagen, zijn de andere twee net over de rand gewipt. Tja, het houdt wat in als je kinderen uitvliegen. Als klap op de vuurpijl hebben mijn partner en ik kort hierna óns nestje verhuisd. We zijn, na 30 jaar op dezelfde stek, vertrokken. En het vergaat ons goed. Ik ben trots.
Wel vreemd hoor, weer met z’n tweetjes. Eerlijk gezegd gaat er geen dag voorbij of ik zweef in vogelvlucht langs die voorbije gezinsjaren. Dan zie ik drukke jaren en tegelijkertijd zoveel moois langskomen. Vele ups en enkele downs. Het maakt mij rijk.
En ik zweef verder. Of beter gezegd, ik ben nog niet in ons nieuwe leven geland. In feite is niets meer zoals het was. Een ander huis, een andere omgeving, andere routes. Mijn activiteiten van ‘daar’ heb ik stop gezet. De mensen van ‘daar’ kom ik niet meer wekelijks tegen. En nieuwe ontmoetingen hier zijn er nog nauwelijks geweest. Ook zijn we geen nieuwe activiteiten gestart. De beperkende coronamaatregelen zijn hier debet aan. Maar het vergaat mij goed. Ik ben blij.
En toch doet het pijn. Soms voelt het alsof de drie decennia achter mij niet hebben bestaan. Sterker nog, het is soms alsof onze vier schatten niet bestaan. Ik weet het. Ze zitten in mijn hoofd, ze zitten in mijn hart. Ik mag er zelfs vier ‘schone schatten’ bij optellen. Maar ze huizen niet meer onder ons dak. Ze vliegen niet meer dagelijks ons nestje in en uit.
Ik pink een traan weg en haal vervolgens diep adem. Afscheid nemen hoort bij het leven….
Lees hier deel II