Het is fijn als nabestaanden het afscheid van hun dierbare in goede harmonie met elkaar kunnen beleven. HELAAS… deze vlieger gaat niet altijd op. In de dagen van afscheid komen onderlinge verhoudingen nogal eens vervelend boven drijven. En dat is niet zo vreemd. Want verdriet en stress maken je extra kwetsbaar.
Als ritueelbegeleider heb ik geen passend antwoord op het wég halen van die onderlinge spanningen. En dat is mijn taak ook niet. Ik weet wel dat dit GEEN dagen zijn om die strijd uit te ‘vechten’. Het slurpt namelijk energie en gaat ten koste van het daadwerkelijk afscheid nemen.
Daadwerkelijk afscheid nemen. ’t Liefst zonder gedoe en waarbij er aandacht is voor iedereen. Ik hoor u erbij denken: ‘Makkelijk gezegd.’ Want wat doe je als de één het perse zus wil, de ander zó en een derde niets meer durft in te brengen?’
Oké, een afscheid naar ieders zin? Dat is een nobel streven. De realiteit laat zien dat, zeker wanneer niet iedereen hetzelfde jasje past, dit niet altijd lukt. Terwijl wél iedereen zijn dierbare vaarwel wil zeggen…
DIEPE ZUCHT. Wat nu?
Stel… je houdt je voor ogen houdt dat er één gezamenlijk doel is: afscheid nemen. En je wordt uitgenodigd om met die gedachte met je naasten en met mij aan tafel te schuiven.
Dan moet het lukken om tijd te maken voor elkaar. Om écht te luisteren. En om écht gehoord te worden. Waarbij het over die meest belangrijk vraag gaat…. Van WIE neem je afscheid?
Ik merk dat de familie meestal opziet tegen dit tafelmoment. En ik krijg achteraf, nee, zelfs al tijdens dit moment, terug dat het juist waardevol gevonden wordt. Het geeft de familie één voor één de gelegenheid om uit te spreken hoe hun relatie met de overledene was. En andersom, ze ervaren dat het goed is om dit van anderen te mogen horen! En nee, het hoeft geen koek-en-ei verhaal te zijn. En nee, je hoeft het niet met elkaar eens te zijn. Laat het vooral een EERLIJK verhaal zijn.
Want dát zorgt voor meer begrip, voor meer flexibiliteit. Kortom, zo’n moment om tafel geeft RUIMTE. Ruimte om het afscheid te ommantelen…
Mantel der liefde?
