We ervaren er een enorme passie voor het leven, voor de natuur. Terwijl we wandelen langs de eerste graven. Hoezo natuurlijk?
Het is begin lente. De zon schijnt. Ik heb een afspraak met vier collega ritueelbegeleiders. Live! Na enige maanden online vergadermomenten, is het fijn elkaar weer écht te ontmoeten. We hebben allemaal moeite de anderhalve meter afstand te bewaken. Het is zo ‘niet-natuurlijk’…!
Onze meeting is op Natuurbegraafplaats Geestmerloo. De bomen kleuren voorzichtig groen. Buiten begint het weer te leven. Al dwalend door dit prachtig aangelegde natuurgebied, krijgen we de visie achter deze begraafplaats uitgelegd. We zijn allen verrast door het bijzondere gedachtengoed. Natuurbegraven blijkt de oudste vorm van begraven. Het is ook de meest natuurlijke manier van begraven. De natuur doet zijn werk en ontfermt zich over het lichaam en het graf. Mede door het eeuwig grafrecht blijft de natuur daar dus natuur! Een natuurlijke vanzelfsprekendheid?
Niet bepaald. Want eer dit project een voet aan de grond kreeg, waren er tien jaren verstreken.
We lopen verder door de tijd en door het gebied. Er is hier met veel enthousiasme aan gewerkt. Dat is te zien. Bovendien is aan alles merkbaar dat dit enthousiasme wordt doorgegeven.
We herkennen ons in de passie, de gedrevenheid, het enthousiasme. En niet vergeten in de symboliek, op veel plaatsen terug te vinden. Dit oogt voor ons als ritueelbegeleiders….. natuurlijk!
Wederom diep onder de indruk zijn we vervolgens van de ceremonieruimte. Ook hier is ’liefde voor de natuur’ het hoofdingrediënt. We zien er de mogelijkheden en raken er niet over uitgesproken….. natuurlijk.
We kletsen daarna nog in eigen comité na. Gewoon, bij het Geestmerloo, aan de picknicktafel. De één heeft koffie mee, de ander tovert heerlijke koekjes uit de tas. We maken er onze eigen symboliek van en dwalen langzaam van de paden daar naar de paden van ons leven.
Het is begin lente. De zon schijnt. Zo natuurlijk!!!