Acht maanden mochten we ernaar uitzien. Acht maanden in volste verwachting. Wat maakte het ons blij en nieuwsgierig. En toen kwam daar ’s avonds het verlossende telefoontje: ‘Dag mam, je bent oma….!’
Waar ik dacht dat ik bij dit moment zou volschieten, huilebalk die ik ben, gebeurde dit niet. In plaats daarvan werd ik nog blijer, nog nieuwsgieriger.
Toen we de volgende dag (eindelijk) naar onze blauwe wolk reden, verwachtte ik het opnieuw niet droog te houden. Laat staan bij het zien van de kersverse ouders. Maar nee hoor, niets van dat. Ook toen werd ik overmand door trots en blijdschap.
Tijdens de bezoekjes die volgden, zag ik dochter- en schoonzoonlief veranderen in toegewijde ouders. Ik proefde er één en al zorg en liefde. Geweldig om dit als cadeau bij ons machtige kereltje te mogen ontvangen.
En nu, twee maanden verder zit ik bij de kapper. Ik zie er niet uit met de folies in mijn haren en de geleende leesbril scheef op mijn neus. Ik heb even genoeg van de spiegel, besluit mijn schrijfblok te pakken en kom tot dit verhaal. Plots biggelt achter die bril een traantje…